Life is an Obstacle Run (Dutch)
De muur, een obstakel van 4 meter hoog, kom ik voor de tweede keer tegen. De eerste keer was 5 weken geleden op het strand van Scheveningen. De muur is een soort van halfpipe, maar dan zonder skaters en met gekken die vrijwillig door de modder tijgeren op hun vrije zaterdag. En daar was ik er een van, samen met mijn broertje (Tom) deed ik mee aan de Strong Viking Run – Water Edition. Vijf weken geleden was de muur mij de baas, nu was het tijd voor de revenge…
Tijdens de 13km run kwamen we vele uitdagingen tegen, zowel fysiek als mentaal. Helemaal aan het begin proberen we onze schoenen nog een beetje schoon te houden, al voor we op de helft zijn zitten we helemaal onder het modder. Je merkt dat je perceptie de werkelijkheid snel kan veranderen. Zo is een beetje modder vies, maar veel modder niet echt erger. En zo kan je moe zijn van het hardlopen, maar als je doorgaat blijven je benen het nog steeds doen.
Fysiek is een dergelijke run een uitdaging in zowel de lengte (13, of 19km voor de diehards) als de obstakels. Het traditionele klimrek van de basisschool was geupgrade zodat je naast verticaal ook nog naar boven moest klimmen en 10 burpies doen nadat je al 9km hebt gerend is ook een uitdaging.
Mentaal waren een twee momenten waar je jezelf even door moest zetten. De eerste was in een bak met ijswater, inclusief foto van The Ice Man himself – Wim Hofman. Daar moest je kopje onder, om daarna aan de andere kant verfrist weer boven te komen. De tweede was een 15 meter hoge glijbaan, of om preciezer te zijn, een verticale glijbaan. Even diep ademhalen en de knop om, je komt toch wel veilig beneden.
Welke ‘soort’ mensen aan een dergelijke run meedoet weet ik niet. Ik zag een oudere man op blote voeten met een grote glimlach rondrennen. Ergens anders liep een team van de lokale bootcamp. En verderop zag ik een paar dames die pas sinds kort het sporten hadden opgepakt. Wat ik denk dat ze allemaal gemeen hebben is de behoefte om zichzelf uit te dagen. Om te kijken hoe ver je denkt te kunnen gaan, en daarna net iets verder te gaan.
Ik denk dat het leven ook zo is, dat het leven een verkapte obstacle run is. Soms loop je tegen muren op en weet je niet hoe je er overheen moet komen. Maar dan kijk je links of rechts en zie je nog iemand staan naast die muur, misschien kan je er samen op komen. En soms voelt het alsof je al uren aan het hardlopen bent en je het biertje op het einde maar niet bereikt. Voor dat soort momenten is het goed om te weten waarom je rent, maar ook om tegelijkertijd te genieten van de run.
“It is good to have an end to journey toward; but it is the journey that matters, in the end.” – Ernest Hemingway
Misschien ben je net begonnen aan je eerste baan en weet je niet zeker of je wel in de goede baan zit. Of ben je nog aan het studeren en mis je even de motivatie om aan je scriptie te zitten. Probeer dan altijd in te zien dat de weg naar het doel ook leuk is, dat het een ervaring op zich is, en het een ervaring is die vele andere mensen niet kunnen meemaken. En vergeet ook niet om je heen te kijken naar je mede-renners, wie weet lopen ze tegen dezelfde muren op.
Wat ik wil zeggen is dat je altijd door kan blijven gaan en niet snel moet opgeven. Opgeven kan wanneer je het verkeerde doel achterna gaat, of tijdelijk wanneer je geblesseerd bent. Blijf jezelf altijd verbeteren en je zal verbaast zijn hoe ver je kan komen. Bij de Strong Viking Run hadden ze een paar zinnen die we aan het begin moesten zeggen, die parafraseer ik hier graag:
“De viking run is geen wedstrijd, het een uitdaging die we samen aangaan. Vikings helpen elkaar en laten geen viking achter. Hooray. Hooray. Hooray.”
Ik doe nog een paar stappen achteruit en ren naar de muur toe, voet na voet ga ik hogerop en ik zie de rand dichterbij komen, nog één stap verder en ik kan erbij. En ja hoor, nadat het in Scheveningen niet was gelukt kom ik nu bij de rand en kan ik mezelf omhoog trekken. Enkele seconden later komt Tom mij achterna en kunnen we een triomfantelijke high-five geven bovenop de muur. Volgende uitdaging, 19km.